Interview: Esther Care en Patrick Griffin
Esther Care wil dieper ingaan op het verschil tussen beoordelingstaken en realistische vaardigheden in de echte wereld. Wat er vaak in scholen gebeurt (en ook in haar eigen onderzoek) is dat er zo precies mogelijk beoordelingstaken worden ontworpen om vaardigheden bij leerlingen te meten. Maar dit soort opdrachten zijn slechts het topje van de ijsberg.
Of, op een andere manier, zou je het als volgt kunnen vergelijken met een toets Begrijpend Lezen. De leerling leest een stuk tekst en beantwoordt meerdere vragen (ofwel meerkeuze ofwel open vragen) en daaruit kun je enige mate van de vaardigheid constateren. Maar je hebt geen enkel zicht op wat er zich afspeelt onder de oppervlakte! Wat denkt de leerling allemaal? Welke afwegingen worden er gemaakt? Welke strategieën worden toegepast om de tekst aan te pakken?
Doordat er wordt gefocust op specifieke vaardigheden, is het risico dat alle onderliggende vaardigheden worden vergeten (zoals überhaupt kunnen lezen, zinnen kunnen onderscheiden, etc.).
Op dezelfde manier geldt dit voor de beoordelingstaken in het onderzoek van Griffin en Care, zoals bijvoorbeeld Laughing Clowns en Balance (zie vorige blogposts voor een concrete uitwerking hiervan). Je kunt je afvragen wat dergelijke taken te maken hebben met collaborative problem solving. Hoe meet zo'n beoordelingstaak nu in hoeverre iemand in staat is gezamenlijk problemen op te lossen? Ook hier is het slechts het topje van de ijsberg! Hoe maak je anderen duidelijk dat met behulp van dit onderzoek het daadwerkelijk mogelijk is om deze complexe vaardigheid te meten?
Griffin geeft op een heel heldere en genuanceerde manier antwoord op deze vraag. Hieronder staat het hele interview om te bekijken. Via het ondertitelingsicoontje rechtsonderaan de videospeler kan Engelstalige ondertiteling worden aangezet.
Interview: Yaso
Yaso is gepromoveerd op het gebied van het onderwijzen van collaborative problem solving (CPS). Haar onderzoek richt zich op de vraag hoe leerkrachten zich ontwikkelen in het begeleiden van leerlingen die gezamenlijk problemen oplossen.
Eén van de grootste uitdagingen van het onderzoek was om bij leerkrachten helder te krijgen wat CPS precies inhoudt en hoe dit verschilt van groepswerk dat al veel wordt toegepast. Toen dat eenmaal helder was, was de volgende uitdaging om goede CPS opdrachten te ontwikkelen, de bevindingen te meten en dit allemaal ook nog eens in te passen binnen het overvolle lesprogramma!
Een van de belangrijkste bevindingen van Yaso is dat leerkrachten zelf CPS opdrachten moeten uitvoeren en hun eigen resultaten moeten analyseren om volledig te begrijpen hoe dit werkt en wat ze van leerlingen vragen. Yaso vertelt heel helder hoe het proces verliep dat de leerkrachten in het onderzoek doorliepen en hoe ze zichzelf steeds verder bekwaamden in het integreren van CPS binnen andere vakgebieden zoals aardrijkskunde, taal en kunst.
Hieronder staat het hele interview om te bekijken. Via het ondertitelingsicoontje rechtsonderaan de videospeler kan Engelstalige ondertiteling worden aangezet.
Conclusie
Griffin concludeert aan het eind van het eerste interview dat niemand de vaardigheid collaborative problem solving hoeft te leren. Iedereen doet het automatisch. Wat is dan het nut van zijn hele onderzoek?! Hij geeft een prachtig antwoord: we meten niet of iemand het kan, maar hoe iemand het kan. En hoe je iemand hopelijk kunt helpen om er beter in te worden.
Ik vond het bijzonder fijne en verdiepende interviews, waarin echt genuanceerd wordt nagedacht. Twijfels worden uitgesproken en behandeld. Maar ook hoe leerkrachten daadwerkelijk een begin kunnen maken het het inpassen van collaborative problem solving in hun eigen lessen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten